Mircea Eliade studeerde af in filosofie en heeft zich daarna in de Indische filosofie verdiept. Later is hij godsdiensthistoricus geworden en schreef een aantal boeken over sjamanisme, kosmologie, symbolisme en mythologie. Interessante onderwerpen, waarvan enkele beschouwingen hieronder worden besproken in het kader van duurzaamheid.

Sacraal en profaan

De archaïsche wereld, zo zegt Eliade, was een geheiligde wereld en was daarom magisch. Het alledaagse leven was ingebed in het sacrale. De archaïsche mens was dan ook diep religieus. Elke handeling had een extra dimensie. De wereld was vol van kosmische symbolen en diepere betekenissen. Dit staat in schril contrast met onze westerse beschaving die zich kenmerkt door secularisatie. Het sacrale lijkt grotendeels te zijn verdwenen in onze moderne wereld. Het alledaagse is een profane realiteit geworden, ontdaan van alle magie. De a-religieuze mens van tegenwoordig is het gevolg van deze ontheiliging van de wereld. De profane mens wijst het goddelijke daarom af. Als het menselijke bestaan niet langer een diepere betekenis heeft, wordt de mensheid onverschillig, bruut en oneerbiedig. Dit zien we duidelijk terug in de manier waarop we momenteel met onze natuurlijke omgeving en de aarde omgaan.

Terug naar een geheiligde wereld

Toch is er tegenwoordig bij steeds meer mensen een soort van heimwee waar te nemen, een verlangen naar een betere wereld, naar een sacrale wereld, waarin alles weer een diepere (kosmische) betekenis heeft. Onze levenshouding moet inderdaad drastische veranderen, indien we een duurzame toekomst tegemoet willen gaan. Het is van groot belang om onze aarde te eerbiedigen en de wereld haar sacrale waarde weer terug te geven. Dit doen we door bewust en respectvol in het dagelijks leven te staan. Pas dán kunnen we als mensheid het profane transformeren in het heilige en wordt ons leven in alle opzichten weer magisch.